Het huwelijk gold als door God ingesteld, bedoeld voor de voortplanting en de opvoeding van kinderen in de katholieke geest. In principe mochten katholieken niet aan geboortebeperking doen; voorbehoedsmiddelen waren uit den boze. Echtparen werden door de kerk gestimuleerd om grote gezinnen te stichten. Hoewel lang niet iedereen op dit punt de kerk gehoorzaamde, waren Nederlandse katholieke gezinnen lange tijd de grootste in West-Europa. Met name op het platteland kwamen grote gezinnen veel voor.

Alleen binnen het huwelijk mocht aan seks gedaan worden, voor het huwelijk met elkaar naar bed gaan was uit den boze. Raakte een meisje toch zwanger voordat ze gehuwd was, dan moest ze trouwen: in de volksmond werd dat een ‘moetje’ genoemd: een schande voor de familie, Gereformeerden die wegens zwangerschap moesten trouwen, bekenden in de kerk in het openbaar schuld.

Men stuurde het zwangere meisje naar een familielid buiten de stad (liefst het platteland) en als reden gaf men een zwakke gezondheid op, herstellen van een ziekte, et cetera.

Een ongehuwde vrouw die geslachtsgemeenschap had gehad met een man, werd als 'gevallen' vrouw bestempeld. Als uit haar 'hoerige en onzedelijke' gedrag een kind voortkwam, dan was dat, aldus de heersende morele opvattingen, haar 'verdiende loon'. Het dubbele aan deze opvattingen was gelegen in het feit dat een man niets kwalijk werd genomen. Weinig werd er bij stilgestaan dat er ook vrouwen waren die door een man gedwongen werden om seksueel verkeer te hebben, laat staan dat erover verkrachting binnen het huwelijk werd nagedacht en gesproken.

Aanvankelijk werd ongehuwd moederschap als zondig beschouwd. Halverwege de jaren vijftig kwam, boven op het morele oordeel ook een wetenschappelijk oordeel. Ongehuwd moederschap was schandelijk, maar zou ook schadelijk zijn. De ongehuwde moeder zou haar kind geestelijk noch materieel veel te bieden hebben. Er werd bij de moeders sterk op aangedrongen afstand te doen van hun baby. Er bestonden verschillende katholieke tehuizen voor ongehuwde moeders. De opvang was als tijdelijk bedoeld. De vrouwen konden drie maanden voor de geboorte komen en tot minstens drie maanden daarna blijven. Dan konden ze in die tijd bepalen of ze zelf voor hun kindje wilden zorgen.

Als ze het wilden afstaan waren er met verschillende instanties, de sociale dienst, de Fiom, enzovoorts mogelijk. Maar de meisjes  konden ook langer blijven als het nodig was, dan werd er voor een kamer gezorgd en kon het kind nog een tijd in het tehuis blijven.

Sommige vrouwen wilden het kind wel houden maar waren niet welkom bij hun ouders. “Daarvoor werd een aparte huiskamer voor werkende moeders geopend met een eigen leidster, zodat de moeders die dichtbij op kamers woonden, daar hun kind opzoeken.

Deze moeders gingen overdag werken en konden ’s morgens, ’s avonds en op zondag voor hun eigen kind zorgen. Na 1965 werd het ongehuwd moederschap meer geaccepteerd in de samenleving.

Na de Tweede Wereldoorlog werd in Nederland en Vlaanderen meer getrouwd en de huwelijksleeftijd ging omlaag. In Amerika was in 1959 bijna de helft van alle meisjes van 19 getrouwd en 70 procent van de 24-jarigen. Ook mannen trouwden vaker en jonger. De jaren vijftig en (begin) jaren zestig waren de 'gouden tijd' van het huwelijk in Europa en de Verenigde Staten. Tegelijkertijd daalde het aantal echtscheidingen, stegen het geboortecijfer en de levensverwachting, waardoor huwelijken (veel) langer duurden dan vroeger.

Een bruidstoet voor welgestelde burgers : links de bruidsmeisjes en rechts de heren in hun beste (zwarte) pak. De jaren vijftig waren een unieke en korte periode die later gezien werd als de tijd van het 'traditionele' huwelijk.

Naar het gemeente- of stadhuis voor het eerste "ja-woord" van het paar. Na de huwelijksvoltrekking werd een akte opmaakt, welke werd ondertekend door de echtgenoten, de getuigen en de ambtenaar van de burgerlijke stand.